تنهایی

وارش تونداتوند وارستاندره. هوایم بدجور گرگ‌و‌میش. شب نییه، تاریکی روزا کشاگیفته. هچین “چی”دکفته بی آسمانا. خیابانا هیکّس دوار نوکونه. کوچه‌نا آب برداندره. پنجره جا بیرونا نیگا کونم. ایچی تاسیانی مانستانی می نفسا بیگیفته! می تنهایی‌یا کویا اوسانم بشم…؟!

برگردان:

باران، تند تند می‌بارَد. هوا، گرگ و میش! شب نیست؛ روز در آغوش تاریکی. انگار اژدها به جان آسمان افتاده باشد. از خیابان کسی عبور نمی‌کند. کوچه ها را دارد آب می‌بَرد. از پنجره به بیرون نگاه می‌کنم. چیزی شبیه‌ی اندوه راه نَفَس‌ام را می‌گیرد. تنهایی‌ام را بر دارم کجا بروم…؟!