شریر ما جیجاکه ورزان
شریر ما جیجاکه ورزان
ماشین مرا را سر پیادا گود.
هوا هله باقایده روشنا نوبُسته بو ویریشتم، تا ایتا چیی بخورم کفش و کولا بوکونم، روشنا بوُ. گاراژأ کی فارسم، هله اولی تا ماشین را دنکفته بو، سوارا بُم، ده باقایده آفتاب فتابسته بو همه جایا.
را سنگ لاخ بو. ایتا اسب عراده شوُئن هنگدر پانا داشتی. اَ طرف او طرف روخان چکه بو.
ماقول زمات با روخان چکه کنارانا شوُئن تا بلتا فارسئن. را دوبُ مرا یاد باموُ اویوار هه دُر شر ایجا رایا وِوین بزه بیم، اویا کی روخان چکا ایتا ای پایی پورد نها بو. پورد هویا نها. بازم اوی دفا مانستان نیارم پوردا دوارم. جه أ کُل تا او کُل، ایتا وازه هنگدره، ترسانا واز کونم، بجار کله لب چک بیجر آیم. نزدیک بو کونا جُرابم، مرا دارم.
بجار مرز هو مرزه کی اویوارم بو، ای سوار تازه بتاشته بو، پاماله ام دوبو. تا چوم کار کودی تا داره کلان کُل کوف کُله زئیی سبز توم، کله به کله مرزا گوده بو بجار، اشانی لا، لاجو. بجار اوی سوار ونشاسته نوبو، اشکل دوبو تا هبه سر. لاجوُاسس آب دوبو چش بزه، گُزگالیک دَوَسته، نه اتو ورجینا بوکوده تول آب بودُوسته، مرزان دیمه کنارانم سگ واش و ممنگ روبردان دوبود. اتو الان مانستان چوچاران جوخوس بازی سیمبر نوبو
گوزگاکان «ای اَرد او اَرد» کودیدی، ایتا لئشه مله یم اموُیی.
جه هیا، هه روخان چکه کول جا، شا خانه فاکون پوشت و رمش و دس باغ و محوطه دارِ خالا دئن.
کراچئن دوبارده کوداندیبید، راجا کی اموُن دوبوم، ایتا کرا خاندی:
بجارا واش بزه، من تورا بوم، تور
لُقمه ی نامناسب، مایی یه شور
عزیز الله فادن می بازویا زور
بجار آبادابه، دوشمند ببه کور
واستی مرا بیده بید، کی خاندن جا دس بکشه دی. جه دور بیده بوم ایتا خو کمرا راستا کوده، بعد کی بیجیر باموُ، ده خاندن صدا ناموُ، الان ایجانایی راستا بوُییدی مرا فندریدی. قایم گم:
– خودا قوت.
ایتا دس تکان دیهه گه: «رامته لیسکه. بپا بجاره روت مئن دنکفی» مرا پاستیم.
هله خانه پوشتا فانرسه سگ لوب کوُگایا بنا خو سر، قایم دوخادم:
– صابخانه تی سگا دِوَد، شناسم.
ایپچه نوبُ ایتا کوچی ری، فاکون پوشت، رمش پایه ور اشکارآ بو، زهار بزه:
– نترس بییا، سگ دِوِسته یه.
ری هونییه کی اوی سوار خاستی مرا یاد بده چوتو ای پایی پوردا دوارم. اجار دِوِدا دِوارستم، ری سلام بگُفت، علیکا گیفتم، واورسم:
– تی پءر شان نئیساییدی؟
بوگُفت: «همه تان بجارسر دریدی، خانه هیکی نئسا، جوز من، خانه بپایم، می برارم را سر بلتأ چاکوداندره کی مالان دنکفید بجار کلا بچرید. اگر راجا باموُ بی اونا دئی. تو بیا بوجُر، الان دوخانم بایه.»
بوگُفتم: «نه دونخان، من شم هویا.»
سگ لافند داره کونا دِوِسته بو، بیلاوارث سگ نوبو، کل خوک بو، خو لافند فارس فرنه کشئیی اموُیی جلوب، لاب خاستی مرا واچره، می پوشت تانا شه بزه بو، می جان مو به پا ایسابو، رئک می ترسا بیده رو دوکود سگأ بوگُفت: «خفا بو ملعون، خفا»
سگ، لاب کودن جا دکفت بئسا مرا فندرستن و خو دوما پرکانئن. بیخئره کبچ و کیتل جا لابیل فووستی زیبیل زیبیل، ترسانا فاکونا وئر بزئم، چاچک ور بئسام ویدیرا کردخاله دگادم. رئک بگوفت:
«آب خاییدی، فادید شمه ره واغوزم بوگُفتم: «نا، خایم بیدینم تانم، یا کی اویواره مانستان ویدیرا چا دگانم.
ویدیره کرده خاله چکه جا جیویشته بو، تا بایم اونا دوبارده بیگیرم آب دوبو تا هبه سر، بازون غولطه بوخورد بوشو چا جولفانی. کردخاله فانرسه ئی، بازون هه رئک چنگکا اوساد چا میان دگاد، ایبچه وامخت، ویدیرا بیرون بآرد. مرا پاستیم کی ده ایدفا کردخاله جا جینویزه. نیصفه واغوشتم، چاچک سر ای پئم آبا دپاچئم می دیم تفا، بازون را دکفتم خانه سر سامان رامتا پیشا شوُئن. رئک بئسا کیشکا زاکانأ جا- جا کودن. رئک برار می رفاق، او دوردوران فچم ویریزکوداندوبو، خو سرم ایتأ حصیری کولا بنا بو، ان کولا لبه قوران خانئک بال مانسان واز و دِوِستا بُستی.
تامازه را دکفتم، خاستیم انا ناغافل دگانم جه پوشت کشا زنم.
پور ده باخی نوبو فارسم کی ایوارکی خو کمرا راستا کونه واگرده، بلگی خاستی خو برار گردستنا صارا مییانی فندیره، یا کی می ناشناس بو انا بوخورده بو، هر چی بو باعث بوبُ چوم به چوما شیم. ای جوفت کاس چوم، کولا بره جیر، بوره میجه لابه لا قاقا بُ مرا فندیرستی.
چن تا گرده بینه توک تیجأ بُ، رمشا دخشارده نهابو، ای دسته ویریس گیل سر فجه بو، بلته او دس ایتا اسب پورد، افتاب جیری ابدو کشه یی.
:- ، تو کُیه جا باموُیی؟»
:- «هجی مجی بوکودم تی ویرجا ظاهرا بُم.»
دازا اگانه آیه کس کسا کشا زنیم، ان گردن لؤ خوشا دم، گم:
«تکاتکا رایا وئر بزئم، بجارسران جا کی اویدفا باموبیم، جه او را باموم.»
– ترا هنده یاد بو.
– دانی کی جخترا دنی کس نییم!
– سگ ترا نیگیفت؟!
– دوسته بو.
– فکر نوکودیم ارا ده… خو حرفأ بخورد، بوگُفت:
– وابدن. بیا بینیشین بیدینم چی خبره.
بنیشتم، بینشت. هوتو، هو وقتان مانسان کی دانشگاه سبزه ان سر نیشتی، دونه زانوُ کشا زه، چانا دسان و زانو سر دخشارده، پیچا چومانا کاسا گوده، زالش بارده. واورسه ایتا ایتا، بوگفتم، هنده، باز، دوبارده، تا کی فارسم ایا کی بوگفتم: خیلی یان اِباوئر بزییدی.
بوگُفت: پس تو چی رافا ایسایی؟
بوگُفتم: تی رافا.
بوگُفت: می آب هیا فوخوره.
بوگُفتم: مگر نیشتاوی ورجینا صدایا؟
بوگُفت: چره. کوُگایا روبردان دره.
بوگُفتم: خاب پس چی گی؟!
– ترسم، ترسم دورا بم، توقایی مرا جخترا شه، یاکی دئرا به ده دس فانرسا به. تازه اگه هه بئن تورا نبم به کو و کند نزنم، کلاچ می سر قوپه ننه.
– یانی هر کی شه، اتو به؟
– هر کی یا… نانم، من مرا گم. من ایتا نتانم دور آتش ول جا می دسا گرم دگانم، یا کی سورخ الوچه داران تی تی واسی، هف کو هف دریا او طرف بینیشینم گاره سری بخانم.
– ایسان ایرزه؟
– مگر هیزار دفأ امی موشتا راستا نوکودیم تاب نداییم هوا میان نخاندیم:
«گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت.»
بوگُفتم: خون کی خُبه، تا فوکونید خیلی چیزان دیگرم هون امرا فوکونیدی، کورم کلاچم کرا فپختان دریدی، هه توتترَج ایگادان دریدی، روستوما پاختا کودیدی، بازون بئساییدی اوسن سینه خاله سر عسک یادگاری بیگیفتدی.
بوگُفت: «مرأ سیاوش نقل ویشتر خوش ایه.» ویریشته، دازا اوساد، ایتا پایه کونا بنا بوکود تیجأ کودن.
سیاوش نقاشی یاد دکفتم کی چن تا قولدور ایتا کله ورزایا فاکشئن دیبید، ولی نتانستیدی اونا جه جا بکانید. همیشک هه تو بو. کل ورزان کله قوچی یا داشتی. اما ای دفا معلوم بو جیجایه، خو جیجا کی یا، تام تومی لا واپوشانه یی.
بوگُفتم: خُب سیاوش. مگه اون نوشوُ آتش ول جا دنوارست، آخر سری یم خو خونا دنپاشانه چایان تونورا؟
بوگُفت: چره بوشوُ، دانم، ولی من نانم کو گارا با باشنم؟ می درد انه کی ایتا شک دره می جان، اج برنوُخا مانه. اوَل با اون طما بیگانم، بازون با بنیشینم شاهناما از سر نو بخانم، ولی ای سوار نه روستم نیگا جا، بلگی اوشانی نیگا جا کی روستم و اسفندیار و کیکاووس و خیلی ده جه اَ پیله پیله کسان دس و پا جیری دمخته به بوییدی وُ اَشان نقل بینیویشته نوبُ، تا اشانأ نیاجم، ایا جا جونبور بوخورنییم. اسا هر چی خایه ببه بئس ببه، تی سر فیدا. هنده بنا گوده پایانا تاشتن. کراچی دوبارده کرا خاندی:
«غریبی سخت مرا دلگیر دارد
فلک در گردنم زنجیر دارد
فلک از گردنم زنجیر بردار
غریبی خاک دامن گیر دارد.»
رشت. ایته جه ا سالان